ا به حال چند بار برای برطرف کردن حس کنجکاوی‌ مجبور شدید از نو ویندوز نصب کنید؟‌ برای مثال نرم‌افزار خاصی را مایلید روی سیستم داشته باشید ولی مطمئن نیستید که با دیگر برنامه‌های نصب شده در سیستم شما هماهنگی دارد یا خیر. از آنجایی که مسائل معمولاً به بدترین شکل ممکن پیش می‎رود، پس از نصب به این نتیجه می‌رسید که سیستم حسابی دچار مشکل شده! بدتر از آن اینکه حتی با پاک کردن آن برنامه هم مشکل کاملاً برطرف نخواهد شد و بقیه ماجرا.
اکنون دو انتخاب پیش روی شماست، اول اینکه از کنجکاوی‌هایی کامپیوتری دست بکشید و دوم اینکه به جای استفاده از سیستم اصلی‌ بعنوان آزمایشگاه، از یک سیستم مجازی درون کامپیوتر بهره ببرید. اگر هر بلایی سر این سیستم مجازی بیاید چیز زیادی از دست نخواهد رفت!

سیستم مجازی چه امکاناتی به ما می‌دهد؟
اولین پرسشی که ممکن است برای هر کاربری در مواجهه با این مسئله پیش آید این است که این سیستم عامل مجازی چیست و پس از راه‌اندازی چه امکاناتی را در اختیار ما قرار می‌دهد؟
جواب این پرسش بسیار ساده است: عملاً هر آنچه که یک سیستم واقعی به شما می‌دهد! بطور مثال در این نوع سیستم عامل‌ها انواع منابع ورودی و خروجی در اختیارتان قرار خواهد گرفت. سی‌دی‌رام، انواع پورت‌های ورودی و خروجی
(مانند LPT، COM و…)، کارت شبکه، کارت صدا و …
بله! یک سیستم کامل، دقیقاً درون سیستم اصلی، ضمن آنکه نیازی به نصب درایورها هم ندارید، چرا که اکثر شرکت‌های سازنده این نرم‌افزارها اغلب تمهیدات لازم را دیده‌اند. فقط شاید لازم باشد پکیچ‌های کوچک و خاصی پس از راه اندازی ویندوز نصب کنید تا از امکانات اضافی بهره‌مند شوید یا هماهنگ‌سازی‌های بیشتری در درایورهای سیستمی به وجود آورید.

شروع کار
اصولاً شرکت‌های مختلفی در زمینه مجازی‌سازی فعال هستند و نرم‌افزارهای گوناگونی را ارایه کرده‌اند. محصولات آنها گوناگون است و از سیستم‌های ساده (در سطح Workstation) تا مجازی‌سازی سرورها را در بر می‌گیرد.
معروف‌ترین سازندگان نرم‌افزارهای مجازی‌ساز Microsoft و VMware هستند. از آنجایی که انتخاب‌های گوناگونی برای این مقاله داشتیم، سعی کردیم در اولین گام سراغ یکی از ساده‌ترین و خوش‌دست‌ترین نرم‌افزارهای مجازی‌سازی برویم که هم رایگان است و هم محصول امپراطور نرم‌افزار، یعنی مایکروسافت است.
برای این شماره کار را با Microsoft Virtual PC آغاز می‌کنیم.
نصب این نرم‌افزار نکته خاصی ندارد، فقط کافیست حداقل منابع مورد نیاز را در اختیار داشته باشید .
برای اطلاعات بیشتر در این خصوص به نشانی زیر مراجعه کنید:

www.microsoft.com/windows/virtual-pc

پس از نصب برنامه، صفحه‌ای همانند شکل ۱ ظاهر خواهد شد.
این صفحه در حقیقت همان کنسول کاری شما خواهد بود. در اینجا می‌توانید سیستم‌عامل جدیدی بسازید و یا روی سیستم‌عامل قبلی مدیریت داشته باشید.

صب اولین سیستم عامل
برای شروع کار، روی دکمه New کلیک کنید، با این کار ویزارد ایجاد سیستم‌عامل مجازی باز خواهد شد. در صفحه اول روی Next کلیک کنید.
در صفحه Options اولین گزینه یعنی Create a virtual machine را برگزینید. با انتخاب این گزینه در حقیقت سیستم‌عامل مجازی جدید با تنظیماتی که خودتان قرار است آن‌ها را تعیین کنید، ساخته خواهد شد.
گزینه دوم نیز برای ساخت سیستم‌عامل جدید مورد استفاده قرار می‌گیرد با این تفاوت که تنظیمات پیش‌فرض خود برنامه اعمال خواهد شد. گزینه آخر نیز زمانی مورد استفاده قرار می‌گیرد که قبلاً سیستم‌عامل مجازی را جایی دیگر ساخته‌اید و فقط تمایل دارید در این سیستم هم از آن بهره ببرید.
پس از انتخاب گزینه اول و کلیک روی Next باید تعیین کنید که نام سیستم عامل مجازی قرار است چه باشد. معمولاً این نام با توجه به ماهیت سیستم‌عامل و وظیفه‌ای که قرار است برای کاربر ایفا کند معین می‌شود. بطور مثال
Windows Vista - Test. البته این اسم کاملاً سلیقه‌ای است.

نکته: دقت داشته باشید هنگام ساخت یک سیستم‌عامل مجازی دو فایل خروجی با پسوند‌های vmc و vhd ایجاد خواهد شد.

فایل اول یعنی vmc در حقیقیت حاوی اطلاعات کلی سیستم‌عامل مجازی است و فایل دوم فضای تخصیص داده شده به هارددیسک مجازی خواهد بود. دقت داشته باشید در مرحله‌ای که نام سیستم‌عامل را تعیین می‎کنید با کلیک روی Browse می‌توانید محل ذخیره سازی فایل vmc (که حجم بسیار کمی دارد و بطور پیش‌فرض در مسیر اسناد کاربر در درایوی که ویندوز اصلی در آن نصب شده، قرار می‌گیرد) را تغییر دهید.
همانطور که در شکل۲ ملاحظه می‌کنید در صفحه Operation System، می‌توانید نوع سیستم‌عاملی که مایل به نصب آن هستید را برگزینید. در حقیقت انتخاب هر سیستم‌عامل تنظیمات پیش‌فرضی را در رابطه با سخت‌افزار مجازی سیستم در اختیار شما قرار می‌دهد. این سخت‌افزارها شامل میزان حافظه اصلی سیستم، فضای هارددیسک و کارت صدا خواهد بود.

نکته: با وجود تعیین پیش‌فرض‌های سخت‌افزاری، امکان تغییر آن‌ها هم در ادامه مراحل نصب و هم پس از راه‌اندازی سیستم امکان‌پذیر خواهد بود.

پس از انتخاب سیستم‌عامل مورد نظر، در صفحه Memory همان میزان حافظه اصلی که برای سیستم تعیین شده بود را می‌توانید توسط زبانه کشویی که موجود است، تغییر دهید. برای این کار روی گزینه Adjust the RAM کلیک کنید تا زبانه کشویی موردنظر ظاهر شود. در صفحه بعدی یعنی Virtual Hard Disk Option دو گزینه در اختیار قرار خواهد گرفت.
با انتخاب گزینه اول(An existing …) می‌توانید هارددیسکی که قبلاً ساخته‌اید (که فایلی با بافت vhd خواهد بود) را مورد استفاده قرار دهید. اگر چنین فایلی در اختیار نداشتید، گزینه دوم (A new …) را برگزینید. در این حالت در صفحه بعدی می‌توانید محل ذخیره‌سازی و میزان فضایی که مایلید به هارددیسک سیستم مجازی‌ تخصیص دهید را تعیین کنید.
در آخرین صفحه با انتخاب Finish کار تنظیمات اولیه با موفقیت به پایان خواهد رسید.

راه اندازی سیستم‌عامل
پس از پایان یافتن مراحل اولیه اکنون زمان نصب ویندوز (و یا هر سیستم عامل دیگری که انتخاب کرده‌اید) فرا می‌رسد. در کنسول اصلی برنامه، نام سیستم عاملی که تعریف کرده‌اید را یافته و روی آن دوبار کلیک کنید، صفحه‌ای سیاه رنگ که نمایان خواهد شد، این صفحه تقریباً شبیه زمانیست که کامپیوتری واقعی را روشن می‌کنید. پس از گذراندن چند مرحله اولیه، سیستم آماده بوت از یک ابزار بوت شونده خواهد شد. از آنجایی که در حال حاضر روی هارددیسک مجازی هیچ سیستم عاملی نصب نشده، باید یک وسیله‌ای بوت کننده‌ای را مهیا سازید. بطور مثال می‌توانید از درایو سی‌دی سیستم اصلی‌ استفاده کنید، برای اینکار ابتدا سی‌دی ویندوز را درون درایو قرار داده و از منوی اصلی، روی CD رفته و گزینه Use Physical Drive … را انتخاب کنید. پس از این کار مراحل نصب ویندوز آغاز خواهد شد (شکل ۳).

نکته: اگر بوت از روی سی‌دی انجام نشد، یکبار سیستم مجازی را مجدداً راه‌اندازی کنید. برای این کار از منوی Actions گزینه Crtl+Alt+Del را انتخاب کنید.

از این بعد ماجرا، مشابه نصب یک ویندوز روی سیستمی عادی خواهد بود. پس مراحل این کار را تا پایان دنبال کنید. پس از پایان یافتن این مراحل، سیستم شما صاحب یک ویندوز دیگر شده که البته از نوع مجازی است؛ درست مثل این که دو سیستم از این پس در اختیار شما قرار دارد.

نکته: با انتخاب گزینه Use Physical Drive … (حتی پس از نصب سیستم‌عامل)، امکان استفاده از سی‌دی رام سیستم اصلی درون ویندوز مجازی‌ فراهم خواهد شد.

تنظیمات سخت‌افزاری
اکنون که کار راه اندازی سیستم عامل پایان یافته است، قصد داریم سراغ سخت‌افزارهای این کامپیوتر مجازی برویم. برای انجام این کار در پنل اصلی برنامه روی نام سیستم عامل موردنظر یکبار کلیک کرده و گزینه Settings را برگزینید. همانطور که در شکل ۴ ملاحظه می‌کنید، اغلب نیازهای سیستمی در پنل نمایش داده‌شده پیش‌بینی شده است. بطور مثال در قسمت Memory می‌توانید میزان حافظه اصلی سیستم را کمتر و زیادتر از حالت اولیه کنید. در قسمت Hard Disk نیز قادر خواهید بود هارددیسک‌های جدیدی به سیستم اضافه کنید یا هارددیسک قبلی را تغییر دهید. در قسمت CD/DVD Drive نیز می‌توانید  ابزارهایی مدیایی مانند سی‌دی و یا دی‌وی‌دی‌رام خود را برای استفاده در سیستم مجازی تنظیم کنید. در قسمت Floppy هم همین روال را خواهید داشت. در قسمت‌های COM و LPT می‌توانید ورودی‌هایی که سیستم اصلی‌ بصورت سریال و پارالل در اختیار قرار داده است را به سیستم مجازی نیز بشناسانید. بطور مثال اگر پرینتری دارید که از پورت LPT بهره می‌برد در اینجا می‌توانید آن را به سیستم مجازی‌ خود متصل کنید. اما یکی از مهم‌ترین بخش‌های این قسمت که تنظیمات گوناگون و متنوعی را در اختیار قرار می‌دهد بخش Networking است که در ادامه به طور کامل آن را بررسی خواهیم کرد.

تنظیمات شبکه‌ای
همانطور که اشاره کردیم یکی از قسمت‌های مهم در بحث مجازی‌سازی سیستم‌عامل‌ها، مبحث شبکه کردن آن‌هاست. به طور مثال فرض کنید قصد دارید دو سیستم‌عامل مجازی را به شکلی به سیستم خود مرتبط کنید که به نظر برسد آن‌ها دو سیستم کاملاً مستقل هستند و در شرایط واقعی توسط یک سوییچ به هم متصل شده‌اند. از این رو کافی است در تنظیمات آیپی آدرس‌شان، آن‌ها را در یک Subnet قرار دهید.
حالت دیگر این است که شاید بخواهید چند سیستم عامل مجازی داشته باشید که به هیچوجه با سیستم شما در یک شبکه قرار نگیرند (حتی اگر در یک Subnet باشند).
حالت سوم این است که مایل باشید سیستم عامل‌های مجازی شما در یک Subnet باشند ولی برای دسترسی به Subnet ‌‌های خارج از محدوده‌شان (مانند اتصال به اینترنت و …) از طریق سیستم مادر (همان سیستم اصلی خودتان) اقدام کنند.
خوشبختانه هر سه حالت بیان شده با Virtual PC امکان پذیر است.
برای اعمال تنظیمات شبکه‌ای در قسمت Settings به بخش Networking (شکل ۵) مراجعه کنید. همانطور که ملاحظه می‌کنید در قسمت Number of network… می‌توانید تعیین کنید چه تعداد کارت شبکه برای سیستم مجازی درنظر گرفته شود. شاید این مسئله کمی گیج‌کننده به نظر برسد ولی در سناریوهای مختلف می‌تواند بسیار کاربردی باشد (در ادامه با طرح یک مثال عملی در شبکه این مسئله را بهتر درک خواهید کرد).

در قسمت Adapter ها می‌توانید تعیین کنید هر یک از کارت شبکه‌های موجود در سیستم‌، از چه نوعی باشد.
انواع کارت شبکه‌ها را می‌توانید در جدول ۱ ملاحظه کنید.

جدول ۱

یک مثال عملی در شبکه
فرض کنید قرار است که آزمایشگاه کوچکی برای خود داشته باشید که در آن ۳ هاست وجود داشته باشد. یک سرور دامین کنترلر که هم‌زمان نقش DNS و DHCP را ایفا کند، سروری دیگر نقش گیت خروجی را داشته باشد (مانند آیزا سرور یا نَت سرور) و سیستم دیگر یک کلاینت معمولی (مثلاً با سیستم‌عامل ویستا) باشد.
در این سناریو ابتدا باید برای سرور دامین کنترلر یک کارت شبکه Local Only در نظر گرفته و بصورت استاتیک آیپی آدرسی را به آن تخصیص دهید. سیستم کلاینت نیز باید یک کارت شبکه داشته باشد که آن هم بصورت Local Only تنظیم گردد (که از طریق DHCP آیپی دریافت کند). برای هاست سوم (که بطور مثال می‌تواند آیزا سرور باشد) حتماً باید دو کارت شبکه درنظر گرفت. کارت شبکه اول باید Local Only باشد (زیرا باید با دو هاست دیگر در ارتباط باشد) کارت شبکه دوم می‌تواند کارت شبکه اصلی‌ سیستم‌ باشد.

نکته: درنظر داشته باشید آیپی آدرسی که به کارت شبکه (External) تخصیص می‌دهید باید به گونه‌ای باشد که بتوان به وسیله این کارت شبکه به اینترنت دسترسی داشت.
به همین سادگی با یک سناریو ساده، یک آزمایشگاه تحقیقاتی می‌سازید و بدون نگرانی از مشکلات احتمالی قادر خواهید بود هر گونه آزمایش شبکه‌ای را که مایل بودید روی آن‌ پیاده سازی کنید!

منبع : رایانه خبر

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: